Κατά την αρχαιότητα στην Ορεινή Ναυπακτία κατοικούσαν οι Αποδοτοί, απόγονοι των Αιτωλών. Πρωτεύουσά τους ήταν το Αιγίτιο που βρισκόταν σε χώρο ορεινό στους πρόποδες του Κόρακα (δυτική κορυφή του Κερασοβουνίου). Κατά την επικρατέστερη εκδοχή το Αιγίτιο βρισκόταν στα Ν.Α. της σημερινής Ελατούς, στην περιοχή Παλιοχώρια και τη θέση Κοσκινά όπου βρέθηκαν απομεινάρια θεμελίων τέχνης ακανονίστου Ελληνικής.
Στη θέση Μνήματα βρέθηκαν απομεινάρια από λαξευτές πέτρες αρχαίων τάφων. Όπως αναφέρει ο Θουκιδίδης, το 426 π.Χ. το Αιγίτιο κυριεύτηκε από τον Αθηναίο στρατηγό Δημοσθένη σε μιά προσπάθεια των Αθηναίων να χτυπήσουν τους Αποδοτούς που αποτελούσαν την κύρια δύναμη των Αιτωλών και στη συνέχεια να υποτάξουν ολόκληρη τη φυλή των Αιτωλών, τους οποίους χαρακτήριζαν πολεμοχαρείς και επικίνδυνους. Τελικά όμως οι Αποδοτοί, βοηθούμενοι από τους Οφιονείς (που ανήκαν και αυτοί στους Αιτωλούς), με αλλεπάλληλες επιθέσεις κατατρόπωσαν τους Αθηναίους και τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν την περιοχή.
Από τον 3ο μ.Χ. αιώνα η Αιτωλοακαρνανία δέχεται κύμα επιδρομών και βαρβαρικών επιθέσεων.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η επιδρομή στην ορεινή Ναυπακτία Ούνων Σερβικής καταγωγής από το 1059-1069. Αυτοί εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην περιοχή ασκώντας το επάγγελμα του τσοπάνη (γιδοβοσκού) και ίδρυσαν οικισμούς με Σλάβικες ονομασίες και τοπωνυμίες. Σλάβοι εγκαταστάθηκαν και στην Ελατού, η δε ονομασία του χωριού Ελετσού ή Ελετζού ήταν σλάβικη και σήμαινε «ευήλιο». Στο χωριό πολλά τοπωνύμια όπως Πλέϊκα, Ρεσέϊκα, Γκιδιό, Τσοκ κλπ. είναι σλάβικης προέλευσης. Οι Σλάβοι εγκατέλειψαν γρήγορα την περιοχή αλλά τα τοπωνύμια έμειναν.
Στην περίοδο της Φραγκοκρατίας η ορεινή Ναυπακτία ήταν υποτελής στους Ενετούς όμως δεν καταλήφθηκε στρατιωτικά λόγω του απομακρυσμένου και δύσβατου της περιοχής και του ανυπόταχτου των κατοίκων της. Το 1499 ολόκληρη η Αιτωλία πέρασε στα χέρια των Τούρκων. Από το 1687 μέχρι το 1699 περιήλθε και πάλι στους Ενετούς και έτσι η ορεινή Ναυπακτία θεωρούνταν σχεδόν ελεύθερη αφού οι Ενετοί δεν την ενοχλούσαν. Όμως από το 1699 με τη συνθήκη του Κάρλοβιτς αποδόθηκε από τους Ενετούς στους Τούρκους η περιοχή της ορεινής Ναυπακτίας που ονομαζόταν Κράβαρα, στην οποία ανήκε και η Ελετσού
Το 1820 Τουρκαλβανοί που εκδιώχθηκαν από τον φρούραρχο της Ναυπάκτου κατέφυγαν στην ορεινή Ναυπακτία όπου διέπραξαν λεηλασίες. Έβαλαν φωτιά και η Ελετσού κάηκε. Εκείνη την εποχή υπήρχαν στο χωριό 20 οικογένειες οι οποίες για να σωθούν κατέφυγαν σε μιά σπηλιά έξω από το χωριό που έχει την ονομασία «Αρκουδότρυπες». Μετά την πυρκαγιά παρέμειναν 17 οικογένειες στο χωριό και αποφάσισαν να το ξαναχτίσουν στην τοποθεσία που βρίσκεται η σημερινή Ελατού επειδή το έδαφος της περιοχής αυτής ήταν στερεώτερο από εκείνο στα Παλιοχώρια.
Το 1833 που έγινε η νέα διοικητική διαίρεση της χώρας, η Ελετσού υπάχθηκε στον δήμο Αποδοτίας της επαρχίας Ναυπακτίας. Επειδή σχεδόν όλα τα χωριά της περιοχής της ορεινής Ναυπακτίας είχαν σλάβικα ονόματα, από την εποχή που είχαν εγκατασταθεί σε αυτά οι Σλάβοι, από το 1921 μέχρι το 1928 έγινε μετονομασία των χωριών με ελληνικές ονομασίες και η Ελετσού έγινε Ελατού χάρη στα ελατοδάση που την περιβάλλουν.